اول از همه از این بگویم که این کتاب واقعا خواندنی‌ست؛ مخصوصا اگر برای خودتان یک سیر مطالعاتی از آن استخراج کنید. ادبیات داستانی ایران از سال ۱۲۷۴ شروع می‌شود و در این کتاب تا انتهای دهه‌ی ۶۰ شمسی مورد بررسی قرار گرفته است. از من می‌شنوید، این کتاب را از ابتدا شروع کنید و هر وقت که به اسم کتاب رمان، مجموعه داستان و... رسیدید، سریع بروید و آن کتاب را بخوانید و تا تمامش نکرده‌اید، به این کتاب (صد سال داستان) برنگردید.
در واقع یکی از مشکلاتی که با این کتاب داشتم، همین بود که کتاب‌ها را به طور کامل و با تمام ماجرای آن‌ها توضیح می‌داد و عملا به قول انگلیسی‌ها اسپویل می‌کرد! از یک جایی به بعد، دیگر هر جا اسم کتاب‌ها را می‌آورد، می‌رفتم جلوتر و تلاش می‌کردم قصه‌ها را برای خودم لو ندهم.
البته یک مشکل دیگر هم همینجا خودش را نشان می‌داد و آن هم نظم نداشتن کتاب بود که ناگهان از نویسنده‌ای به نویسنده‌ی دیگر می‌رفت و کتابی را نصفه و نیمه توضیح داده، سبک نویسنده‌اش را شرح می‌داد.
خلاصه که سر این کتاب ذهن و چشمم را فدا کردم ولی از اینکه توانستم دید کلی مناسب‌تری از ادبیات معاصر پیدا کنم، خوشحالم. کاش نویسنده با نظم بهتری می‌نوشت تا این تجربه هزار برابر بهتر می‌شد.