یک جور رمان حسب‌حالی-نظریِ رمانتیک. شاید بشود گفت صورت داستانیِ کتاب «شعر، زبان کودکی انسان». آنچه آنجا به شکل نظری و تحقیقی گفته بود، اینجا به صورت داستانی و عاطفی آورده. 
کیانوش -خوب یا بد- همیشه خودش بود و بیش‌تر می‌گفت و بسیار کمتر می‌شنید و خودش را هم حسابی جدی می‌گرفت؛ و من هیچ کدام از این‌ها را چیز بدی نمی‌دانم. عقل طبیعی و غرور خراسانی‌اش را هم دوست دارم. در این رمان غرهای پیرمردی هم به ویژگی‌های پیشین اضافه شده. و حتی این هم بد نیست.

در سفر دو روزه به شیرگاه خوانده شد.