کافی‌ست بنگریم که طبیعت‌شناس‌های اروپایی چه مقدار دانش از «همکاران وحشی» خود فرا گرفته‌اند تا اهمیت علاقه‌ی بومی به طبیعت را دریابیم. در نهایت باید بگوییم که همان‌گونه که هر پژوهشگر میدانی به‌خوبی می‌داند، در میان بدویان جامعه‌شناس، همان خبررسان نوعی(ideal informant) وجود دارد که می‌تواند با دقت و بینشی حیرت‌آور علت وجودی(raison deter)، کارکرد و سازمان بسیاری از نهادهای ساده‌ی قبیله‌اش را بیان کند.

در سراسر جهان مراحل پیش از دفن مرده شباهتی خیره‌کننده به یک‌دیگر دارند و هنگامی که مرگ فرا می‌رسد نزدیک‌ترین خویشاوندان در کنار انسان در حال مرگ جمع می‌شوند و فرآیند مردن، یعنی فردی‌ترین کاری که انسان می‌تواند انجام دهد، به رویدادی عمومی و قبیله تبدیل می‌شود. ... به محض این که مرگ رخ می‌دهد، بدن را می‌شویند و روغن‌مالی و آراسته می‌کنند؛ گاهی روزنه‌های بدن را پر می‌کنند و دست‌وپا‌ها را به یکدیگر می‌بندند. سپس آن را به نمایش عمومی می‌گذارند و مهم‌ترین مرحله، یعنی عزاداری کنار جسد آغاز می‌شود.

یک مثال بارز و جالب درباره‌ی این رویکرد دوگانه رسم وحشتناک خوردن قربانی انسانی است. رسمی که در آن با خوردن گوشت شخص مرده در پاکی آن سهیم می‌شوند. این کار با تنفر و ترس زیادی انجام می‌شود و معمولاً استفراغ ناگهانی و شدیدی را به دنبال دارد. در عین حال این عمل را ناشی از عشق و احترام و ازخودگذشتگی می‌دانند. درواقع در بین ملانزیایی‌های گینه‌نو که من این عمل را مشاهده کردم، مرده‌خواری چنان وظیفه‌ی مقدسی قلمداد می‌شود که هنوز هم هرچند دولت سفیدپوستان شدیداً با آن برخورد می‌کند، پنهانی اجرا می‌شود.