در کودکی عاشقش بودم و حتی به خاطرش مدتی دلم می خواست اسمم را عوض کنم و بگذارم سما!
(لابد خیال می کردم اگر اسمم را بگذارم سما چشم هایم سبز می شود و گونه هایم گلگون و گیسوانم شبق! :) دور از شوخی، به خاطر ضعف بینایی و عینک سنگین، آن سال ها همذات پنداری ویژه ای با قهرمانان معلول و ناتوانِ قصّه ها داشتم)
ولی هیچ از آن پرچم های رنگین صفحه ی آخر و وجه نمادین داستان سرم نشده بود!
(خدا خیر بدهد بزرگترهایم را. که برایم شرح و بسط نداده و رمزگشایی نکرده بودند!)
و امشب، دیدن نقاشی صفحه ی آخر مبهوتم کرد! و تازه همه چیز برایم روشن شد...
انگار در کودکی یک صفحه را که به زبانی نوشته شده که نمی دانی اش، از بر کنی. و بعد از خاطر ببری اش. و سال ها بعد -وقتی که دیگر آن زبان بیگانه نیست- ناگاه تمامِ آن سطور را به یاد بیاوری.
و این بار معنایشان روشن است...
        

          اولین کتابی که هدیه گرفتم. ۶سال سن داشتم. ولی بهترین قصه برام بود. توی اون سن نمی دونستم دقیقا موضوعش چیه ولی من با قهرمان داستان یکی شدم. و مرگش باور نکردم.