دوست ندارم اینو بگم اما این بدترین کتابی بود که می شد از شکسپیر خوند. واقعا هیچی برای ارائه نداشت. به هیچ عنوان با دیگر آثارش قابل مقایسه نیست.
        

          شکسپیر در نمایشنامه ی "طوفان" به رنگی ترین و خوش آهنگ ترین حالت ممکن، دنیایی رو خلق میکنه که لزوما مدینه ی فاضله نیست، اما به غایت دوست داشتنیه و اونقدر همه چیزش صاف و ساده و بدون پیچ و تاب اضافی، نرم و روون پیش میره که خیلی صادقانه هوسش رو میکنی^^ دوست داشتم وصف اون جزیره ی کذایی و رنگارنگ رو که درست در اوج طوفان وسط دریا ظاهر میشه و برای کشتی شکستگانِ داستانمون تبدیل به باغ عدنی میشه که اونا رو، تطهیر یافته و از نو متولد شده، دوباره به زندگی برمی گردونه

شخصیت های  نمایشنامه به قدری ساده و بی حاشیه  ترسیم شده بودن که نمی شد دوستشون نداشت^^ خصوصا "میراندا"، که در کمال پاکی و معصومیت، همه ی آدمیان موجود در نمایشنامه رو خدای زاد می پنداره و در پایان داستان وقتی برای اولین بار با شاه و همراهانش روبه رو میشه با شگفتی اظهار میکنه که
آه عجب
چه بسیار موجود زیبا در اینجاست
آه که نوع بشر چه زیباست، چه تازه و زیباست
جهانی که چنین مردمی در آنند
نکته ی طنزش رو گرفتین دیگه!؟ توضیح اضافه نمی دم
:))
---
طوفان یکی از چهار نمایشنامه ای هست که "شکسپیر" در اواخر عمرش نوشته. نمایشنامه ای در ژانر تراژدی-کمدی... تراژدی ای که به خوشی پایان می پذیره و پیام اصلیش همینه که،ما آدم ها در دوره های مختلفی از زندگیمون چیزی رو از دست می دیم تا در مقابل اون، چیز بزرگتر و ارزشمندتری رو به دست بیاریم، می میریم تا برای یک زندگی بهتر و عالی تر از نو زاده شویم... و"پروسپرو" ی داستان، دوک بر حق میلان، که به ناحق از زادگاهش رانده می شود تا به ازای اون درآینده فرزندانش شاهان ناپل گردند
        

          می‌شه گفت پدربزرگ سبک فانتزی محسوب می‌شه. غیر از این هیچ ویژگی خاصی نداره (به نظر من). یه داستان سر راست با یه سوپرمن خیلی خوب و مظلوم که بدون هیچ دشواری و با یه نقشه که در ظاهرا هیچ وقت به اشتباه نمی‌ره همه آدم بدا رو اذیت می‌کنه و آخرش همه چی به خیر و خوشی و گل و بلبل تموم می‌شه. شخصیتا همه ساده و... بگذریم. روض رو باز نکنم.

تنها دستاوردم از این کتاب این شد که می‌تونم بعدا پز بدم که شکسپیر رو زبون اصلی خوندم! همین قدر پوچ و عبث بود.

ولی سوای اینا فرمت نسخه‌ای که خوندم خیلی باحال بود. یه نسخه خسته و قدیمی که من رو شدیدا یاد این گلستان‌هایی انداخت که تو بچگی می خونیدم: اول هر اکت یه خلاصه کوچیک ازش بود و جلوی هر صفحه هم کلمات و اصطلاخات سخت و نامانوسش رو به زبان ساده نوشته بودن.
        

          برای من بیشتر شبیه یک داستان فانتزی بود. کالیبان من را خیلی یاد گالوم می‌انداخت. شخصیت اول داستان شبیه جادوگری است که قدرت حکمرانی بر ارواح را دارد و می‌تواند کارهای عجیب‌الخلقه انجام دهد. ماجرا خیلی هیجان‌انگیز است. خود توفان و جدا افتادن بازمانده‌ها و البته قدرت پروسپرو که انگار همه چیز و همه‌کس در ید قدرت او هستند. برای همین تمام این اتفاقات اعجاب‌انگیز برای خود من جذاب است. اما تنها با پایان آن حس خوبی نداشتم. البته از کمدی‌های شکسپیر است و باید پایان آن خوش باشد اما ای کاش تصمیم می‌گرفت تراژدی بنویسد. چون شخصیت‌ها و اتفاقات می‌توانست تبدیل به یک غوغا و انتقام سخت و نفسگیر شود. با این که سالیان درازی از نمایشنامه گذشته، وقتی آن را می‌خوانید می‌توانید صحنه را مجسم کنید و عجیب است که قدرت نمایشنامه آن قدر زیاد است که خیلی راحت می‌تواند آن را به شکل‌های مختلف بر صحنه برد.