بله در کلمات هم می‌شود سفر کرد،  فقط این‌که ممکنه سفر کسالت‌باری باشه!  به نظرم اگه خاطراتمون صرفا توصیفی هستند یا داستانهای به‌سرانجام‌نرسیده و غیردراماتیک دارن، لزومی نداره چاپشون کنیم.  از  مرحوم عبداللهی با کتاب خاطره‌محور درخشان «قصه‌ها از کجا می‌آیند»  انتظار سفرنامه‌های  هدفمند داشتم. چند روایت آخر به جای سفرنامه،  بیشتر در باب پرسه‌زنی در شهره که شاید تحت تاثیر «شهرهای نامرئی»  ایتالو کالوینو بوده؛ اما جز روایت آخر،  بقیه در حد جمع‌آوری اطلاعات باقی‌مونده و جنبه تحلیلی چندانی نداره.  روایت آخر مقاله‌طورِ جالبیه که شاید بعدا بازم بخونم. 
با همه غرغرها،  همیشه از قلم مرحوم عبداللهی  کیف می‌کنم. 
        

          نویسنده از سفرهایش نوشته؛ سفرهایی به نقاطی خاص که توصیفشان هوش از سر آدم می‌برد. روایت‌های ابتدایی قوی‌ترند و هرچی پیش می‌رویم ضعیف‌تر می‌شوند.