مکتب تفکیک، یکی از جریان های فکری ـ دینی چند دهۀ  اخیر است که از خطۀ  خراسان برخاسته است. این جریان از سوی مخالفانش نوعی اخباری گری جدید و رویکردی ضد عقلی یا ضد فلسفی شمرده می شود؛ در حالی که هواخواهان این مکتب نه تنها این اتهام را از خود رد می کنند بلکه بر آن هستند که با این نگرش هم به فلسفه خدمت کنند و هم به دین و با تعیین محدودۀ  هریک، سهم آن ها را ادا نمایند. کتاب حاضر به بررسی مکتب تفکیک از منظر استاد "محمدرضا حکیمی" اختصاص یافته است. وی با نگاهی فلسفی به بررسی این مکتب پرداخته و کوشیده است تا کاستی آموزه های مکتب تفکیک را از منظر فلسفۀ  صدرایی نشان دهد. دیدگاه موسسان این نگرش متفاوت است. این سه مساله عبارت اند از: نسبت میان وحی، عقل و کشف؛ توجه به فلسفه و فلاسفه؛ و جنبۀ  سیاسی ـ اجتماعی مکتب تفکیک. با این توضیح که: بنیان گذار مکتب تفکیک، راه دین را از راه عقل و عرفان کاملا جدا می دانست و حتی بر این اصل تاکید می کرد که علوم الهی برای ریشه کنی علوم بشری نازل شده است؛ بنیان گذاران اولیه، فلسفه و عرفان را امری بیرون از اسلام و مغایر با دین می دانستند و بر آن بودند که این دو از یونان آمده اند و خلفا برای بستن در خانۀ  اهل بیت و باز داشتن مردم از رجوع به خاندان وحی، این علوم را رواج می دادند؛ تفاوت مهم، دربارۀ  تقریر جدید این مکتب، توجه به ابعاد سیاسی و اجتماعی آن است. این جنبه که در آثار موسس این مکتب نمودی ندارد به مساله ای محوری در اندیشۀ  استاد حکیمی تبدیل می شود.