دوازده سال پیش، وسط گنبد های کاهگلی پشت بام خانه  پدری با انیس، دختر همسایه، قول و قراری می گذاریم که بعد ها به این راحتی نمی شود فراموشش کرد. سال هاست که از آن شهر، با کوچه های تنگ و باریک و دیوار های کاهگلی اش زده ام بیرون. چند سالی است در دود و شلوغی شهری که بیشتر شبیه جهنم است، با آلوشا و بچه مان، آرمیتا زندگی می کنیم. شهر بی شکل و قواره ای که در آن گم شده ایم، همه چیز را به نفع خودش مصادره کرده. خیابان های دراز و آدم های مضطرب توانایی اش را ندارند که قرار دو جوان عاشق پیشه را در سال ها پیش، محو کنند.