هو العزیز..
۵۴ درصدش را خوانده‌بودم که دیدم نه! نمی‌شود ادامه داد. مشکل اصلی‌م با زبان و نثر اثر بود و هر چه بیش‌تر پیش می‌رفت، آشفته‌تر می‌شدم؛ به همین دلیل تصمیم گرفتم رهایش کنم..

حدود یک‌چهارم کتاب که گذشت، با اتفاقات کنار آمدم و حتی برایم جالب نمود؛ اگرچه باورپذیر نه!

با شخصیت اصلی -آرمان- اصلاً هم‌راه نشدم..

به اعتماد ناشرش -نشر چشمه- تصمیم به خواندش گرفتم که خب..!

جمله‌ای که می‌گویم شاید بی‌رحمانه باشد و اگر بگویید: تو خودت هیچّی نیستی در نویسندگی! هم حق دارید.. اما:
به‌نظرم در به‌ترین حالت، سیاه‌ورقه‌های تمرینی حسین قسامی بود.. 

کاشکی تمرین‌ها، در حد تمرین می‌ماندند و کتاب نمی‌شدند!
        

          افتضاح
بیخود
الکی
حیف وقت
        

          حقیقتاً چیز زیادی ازش متوجه نشدم :))
به نظرم کتابیه که برای همه مناسب نیست. فکر می‌کنم اگه فلسفه خونده باشید یا به فلسفه علاقه داشته باشید انتخاب خوبی باشه، ولی برای بقیه؟ نه.
سیر نسبتا خوبی داشت و تا آخراش فکر می‌کردم قراره به‌طرز جالبی جواب سوال‌هام رو بگیرم، ولی یا پاسخی وجود نداشت، یا اگه بود من متوجهش نشدم. احتمالاً چند سال دیگه این کتاب رو با یکی که با فلسفه آشنایی داره هم‌خونی کنم و دوباره درموردش فکر کنم.
پ.ن: اون پایان غافلگیرکننده‌ای که همه ازش حرف می‌زنن واقعا داره متعجبم می‌کنه :)) کدوم پایان غافلگیرکننده عزیزان؟! :)))