هو العزیز..
۵۴ درصدش را خوانده‌بودم که دیدم نه! نمی‌شود ادامه داد. مشکل اصلی‌م با زبان و نثر اثر بود و هر چه بیش‌تر پیش می‌رفت، آشفته‌تر می‌شدم؛ به همین دلیل تصمیم گرفتم رهایش کنم..

حدود یک‌چهارم کتاب که گذشت، با اتفاقات کنار آمدم و حتی برایم جالب نمود؛ اگرچه باورپذیر نه!

با شخصیت اصلی -آرمان- اصلاً هم‌راه نشدم..

به اعتماد ناشرش -نشر چشمه- تصمیم به خواندش گرفتم که خب..!

جمله‌ای که می‌گویم شاید بی‌رحمانه باشد و اگر بگویید: تو خودت هیچّی نیستی در نویسندگی! هم حق دارید.. اما:
به‌نظرم در به‌ترین حالت، سیاه‌ورقه‌های تمرینی حسین قسامی بود.. 

کاشکی تمرین‌ها، در حد تمرین می‌ماندند و کتاب نمی‌شدند!
        

          افتضاح
بیخود
الکی
حیف وقت