کتابی برگرفته از تفکرات و نوشتار یک ادیب کهن‌گرا که تلاش میکند امروزی فکر کند. ادیبی برآمده از دهه‌های ۳۰ و ۴۰ در میانه‌ی تحولات عمیق و گسترده‌ی ادبیات ایران. نمیگویم کتاب بدی‌ست؛ برعکس، خواندنش برای آشنایی با احوالات آن دوران بسیار مفید است اما به دو مورد این کتاب تکیه نکنید: یک، نظراتی که درباره‌ی شاعران می‌دهد چون گاهی بسیار غرض‌مندانه و متناقض است. دو، مباحث تاریخ گذشته و مبانی ادبیات که قطعا با گذشت ۶۰ سال تغییرات فراوانی کرده‌اند.
یکی از موارد قابل‌توجه کتاب، صراحت نویسنده در بیان عقاید و نظراتش درباره‌ی افراد و گرایش‌هاست. این مسئله در اساتید دانشگاهی زیاد دیده می‌شود و اگر بیشتر تلاش می‌شد، قطعا با همین رویکرد هزارن کتاب نقد ادبی و سبک‌شناسی قوی از دانشگاه‌های کشور منتشر می‌شد.