رومن گاری زمانی گفته است: «نمی توان هم مردی کاملا باشرف بود و هم نویسنده ای بزرگ.» آثار و زندگی این نویسنده دلیل و شاهدی است بر بزرگی و در عین حال شرافت او. شاید ما بیش از حد متوقعیم. یا شاید بایسته تر آن بود نویسنده ای چنین شریف و صادق که هیچ گاه صورتک دروغ و فریب بر چهره خود نزد- تا بدان جا که خودپسندی هایش را در برخی آثارش به سادگی می توان بازشناخت- در پایان این رمان هم سنگ تمام می گذاشت؛ همچنان که در زندگی در پیش رو از پس این مهم برآمده و چه خوش هم درخشیده است.
رومن گاری در رقص چنگیز کوهن- اما- پا از مرزهای اشاره و تمثیل فراتر می نهد و از «نماد» نیز بسیار بهره می جوید. این داستان به ظاهر فانتزی، رفته رفته، ابعادی گسترده به خود می گیرد. این ویژگی داستانهای آخری است که رومن گاری- با نام خود یا نامهای مستعار- نوشته است. نویسنده مرزهای واقعیت و قراردادها را طوری ماهرانه و با ظرافت از میان برمی دارد که خواننده، به ناگاه، خود را با گستره ای عظیم رو در رو می یابد؛ گستره ای که اساطیر و عظمت آن را فریا یاد می آورد. پس، عبارتی را که آندره مالرو درباره این رمان نوشته، نباید تعارف و اغراق به حساب آورد:
یکی از نادرترین و جالب توجه ترین نوشته های زمانه ما؛ هم در گستره اسطوره شناسی و هم در زمینه ادبیات بزرگ کمدی.»