عنوان فریبنده کتاب
 با شعرهای داخل آن
 از زمین تا آسمان تفاوت دارد.
وقتی شعرها را می خوانم
 احساس می کنم پیرمردی کهنسال در درون ذهنش ، 
آرزوها و رویاهای فروخفته زندگی اش را
 به همسرش یادآوری می کند.

          

            بزرگترین تراژدی وجود انسان
زندگی نکردن در لحظه است.
ص۱۴۷
          

            تو بخواهی نخواهی ای رویا،
مثل سایه کنار من هستی
می توانم‌ مگر خودم را من،
از تو ای سایه بر حذر دارم؟
ص۴۲
          

            یکی پیش پیامبر آمد.
برای فخرفروشی خودش را اینگونه معرفی کرد:
((من فلانی، پسر فلانی، پسر فلانی...))هستم و تا نُه پشتش را گفت.
پیامبر فرمود(( تو هم دهمین آنان در آتش جهنمی )).
ص ۷۶

          

            دیگر رسیده وقت آن که بعد این غم
یک اتفاق نسبتا بهتر بیافتد
چیزی شبیه این که از این در بیایی!
ص۲۷
          

            هزار مرتبه کفش سفر به پا کردم
نگفت هیچ کسی: می روی کجا عشق؟
ص۱۲۷
          

            بلاتکلیفند
قورباغه ها
ابوعطا 
یادشان رفته

ص۲۷
          

            عشق تو عجب تصادفی با ما کرد
عقل از سرمان پراند و ، در  اغما کرد
این قلب شکسته را پس از مردن من
هرگز به کسی نمی شود اهدا کرد
ص۲۸
          

            به هر طرف که نظر می کنم به جز او نیست
و گر نه چشم من آن قدر نیز کم سو نیست‌‌‌...
ص۲۴