یادداشت مجتبی بنی‌اسدی

                کاش پنج سال پیش خوانده بودم. الآن که تازه یک ماه است ۲۸ ساله شده‌ام، دیگر خودم را روحیه نمی‌دهم که «هنوز جوانم». دارم به ۳۰ سالگی می‌رسم. این کتاب پر بود از تذکرهایی به نوجوان‌ها و جوان‌ها. دیگر نوجوان نیستم که بتوانم با آن روحیه‌ روی انتخاب سرنوشت‌سازم کار کنم. احساس ضرر می‌کنم. حداقل فایده‌ای که از این کتاب بردم این بودم که: دیگر به کسی دستور ندهم. حتی برای آوردن یک لیوان آب. و ورزش قهرمانی را بگذارم کنار. فقط ورزش برای پرورش روح.
یادم باشد به دانش‌آموزانم پیشنهادش بدهم.
البته کتاب جا داشت کمی مفصل‌تر باشد. ولی چون سخنرانی‌های پیاده شده بود و مخصوص جوان‌ها، مختصر و مفید بودنش نقطه قوت بود.