چند روز قبل سر یکی از کلاس هایم به ناگاه و بر اثر چند بحث متوالی به گفتگو پیرامون این نکته رسیدیم که ظاهرا انسان ها تنها موجوداتی هستند که می توانند با نگارش یک اثر از " خود" فراتر روند و دیگران نیز از راه تخیل و تصور با آنها در آن تجربه شریک شوند.
اگر بخواهم یک نمونه درخشان از این تجربه را بازگو کنم بی شک به نوشته بی نظیر آقای موام متوسل خواهم شد. در سراسر این داستان ما با مجموعه ای از شخصیت ها و فراز و نشیب های زندگی شان در طول چند سال روبرو می شویم و بی گمان اگر شما نیز کتاب را بخوانید گاه در کنار یک شخصیت و عقایدش و گاه در کنار دیگری قرار خواهید گرفت.
 می گویند رمان و داستان انسان را متساهل می کند چرا که به آنها این امکان را می دهد بی آنکه نیاز باشد قضاوتی کنند از بیرون به درون یک ماجرا نگاهی بیاندازند و همزمان با کشاکش های روحی شخصیت های یک داستان همراه شوند و چنین حسی در گذر زمان اثرش را بر روی زیست افراد خواهد گذاشت.
 کتاب روایت پسری به نام لاری یک خلبان جنگ جهانی است که پس از بازگشت از جنگ دچار طغیان های روحی عظیمی شده و به دنبال معنای زندگیست و در مقابل، شخصیت های دیگری در داستان روایت می شوند که هر کدام خوشبختی و سعادت و شادکامی را به شکلی متفاوت از هم و به کل متفاوت از لاری می بینند و نویسنده با مهارت هر چه تمام تر هر چندگاه این شخصیت ها را در برخورد با یکدیگر قرار می دهد و سرنوشت آنها را روایت می کند. فکر میکنم کتاب موآم می تواند برای بسیاری از ما الهام بخش باشد و دید عمیقا تازه ای به زندگی به همه ما ببخشد.

#لبه_تیغ
#سامر_ست_موام 

پ.ن: نشر  ماهی نیز ترجمه دیگری از این اثر کلاسیک و مهم دارد من اما با احترام تمام این ترجمه قدیمی دهه چهل را که توسط انتشارات علمی و فرهنگی تجدید چاپ شده بیشتر دوست دارم.