یادداشت سید حسین مرکبی

                پیشاپیش و در پرانتز بگویم متأسفم که این کتاب را پیش از هفت پیکر نظامی می‌خوانم. گویا این اثر با الهام از آن نوشته شده است. چه نویسنده در کتاب چرا باید کلاسیک‌ها را خواند شیفتگی خود را به آن ابراز داشته.
این کتاب هم‌زمان مرا یاد صد سال تنهایی مارکز و هفتاد سنگ قبر یدالله رؤیایی می‌انداخت!
ترجمه‌ی فرزام پروا خیلی بلندپروازانه و آهنگین و رنگین و روان بود اما حیف، مترجم، درست همان اشاره‌ی ظریفی را که نویسنده میان متن هر شهر تعبیه کرده فهم نکرده است و رویش یک ماله‌ی بزرگ کشیده و شهر را ویران کرده است. حیف. ترجمه‌ی بهمن رئیسی را خواندم که دقیق اما دش‌خوار بود و هر از چندگاه به یادت می‌آورد این کتاب ترجمه است.