نامه‌های اول رو دوست نداشتم و آخری‌ها بیشتر باب طبعم بود.
یه جاهایی بنظرم ساعدی خیلی پررو بازی، و عقاید سکسیستی از خودش نشون می‌داد، جوری که می‌خواستم بزنم تو سرش. :)) نرو درس بخون؟ اونم با «قربونت برم عزیزم»؟ نامه بنویس برام تا دیوونه نشدم؟ تا نیومدم خفه‌ت کنم؟ :)))
هرچند که از طرفی هم برام جالب بود که آدم به این جدی‌ای، به حال و روزی افتاده که همچین نامه‌های عاشقانه‌ای می‌نویسه.
و بازهم همون معضل اصلی. واقعا نامه‌هایی به این خصوصی‌ای، می‌بایست منتشر بشن..؟