کیرکگور ذهن آدم را تسخیر می‌کند. مجبورت می‌کند که در اضطراب غرق شوی و مدام از خودت بپرسی انسان بودن در جهان چگونه است؟ چگونه  زندگی کنیم که پشیمان نشویم؟ چه گونه زمانی که مدام از لای انگشتان‌مان می‌لغزد را به چنگ بیاوریم؟ مگر می‌شود که با خواندن کتاب‌هایش ترس‌و‌لرز به جانت نیفتد؟
شاید پاسخ کیرکگور و اشتیاقش به ترک نامتناهی و جهش ایمان برای انسان سکولار قرن بیست و یک، جوابِ قانع‌کننده‌ای نباشد اما بی‌تابی کلماتش و تلاش خستگی ناپذیرش برای دست‌وپا زدن میان مخمصه بشری و ناامیدنشدن، دعوتی است برایِ حتی اگر شده کمی قهرمانانه‌تر زیستن.