از وقتی کتاب رو تموم کردم همه‌ش دلم میخواست چیزی بنویسم؛ برای ستایش آگاتا کریستی و نبوغش توی نوشتن ژانر معمایی.
چون همه چیز توی این داستان بی‌نهایت کامل و بی‌نقص بود. 
شخصیت‌های خوب، شخصیت‌های بد.
همه‌چیز کامله و همه‌چیز بی‌نقصه.
انقدر از خوندن این کتاب لذت بردم که احساس میکردم مغزم هم از این کامل بودن لذت می‌برد. چون تو نمیدونی دقیقا چه اتفاقی افتاده و کی بده و کی خوبه.
ولی از خودت میپرسی مگه این مهمه؟ مگه این مهمه که کی خوب باشه و کی بد؟
مهم اینکه زخمی که بر دل انسان‌ها گذاشته شده چقدر عمیق بوده که باعث شده همچین اتفاقی رخ بده.