یادداشت مهدی بنواری

        با اکراه «اینک آن ناصح بنوشت» توام با کنجکاوی ناشی از این‌که «این آدم که فارسی بلد است» سراغ کتاب رفتم. شب بی‌خوابی بود و چه خوش گذشت. درست که بخشی از خوش‌گذشتن بابت تحریک کزازی خفته‌ی درون بود، اما آن قدر گره گشود که به آن می‌ارزید. علاوه بر اون انتظار فارسی خوب خوندن به عبث نبود و فارسی روان و سلیس و سبک و راحت‌الحلقوم کتاب شبیه آن شکری بود که در وصف فارسی شنیده بودیم. نکات پیچیده و اتمی نگفته بود. ولی نوع نگاه به زبان فارسی را دوست داشتم.
پ.ن.: بعد عمری کسی مزخرف را به معنی خودش استفاده کرده بود. خوبم.