یادداشت رها

                چقدر اون نیمکت دو نفره، وسط میدونِ خاطره هایِ پدربزرگ، عزیز و دوست داشتنی بود
^^
آدم ها رو میشه دو جور از دست داد، یکیش اون لحظه ایه که جسمشون ترکت میکنه و دیگه کنارت حضور ندارن، و یکی دیگه ش زمانیِ که جسما" کنارت حضور دارن، اما دچار فراموشی شدن و روحشون تو رو رها کرده. واقعا کدمشون می تونه سخت تر و غیر قابل تحمل تر باشه!؟  

قطعا همه ی خاطرات ما از زندگی نمی تونه به یاد موندنی باشه ، حتی گاهی اوقات خاطره ها قشنگ و دوست داشتنی هم نیستن. اما میون اون همه خاطره، یه خرده ریزه های رنگی و قشنگی هم  وجود دارن که به زندگی هامون معنا و مفهموم می دن. همون خرده ریزه های کوچولوهستن که اگر "فراموش" بشن  زندگی کردن و زنده موندن رو برات زجر آور و غیر قابل تحمل می کنن. با این حال خیلی هم بد به نظر نمی رسه که گاهی اوقات بشه بعضی چیزها رو برای همیشه فراموش کرد. به قول کتاب 
یه نکته ی مثبت فراموشی اینه که چیزایی که آزارت میدن رو فراموش می کنی