دراکولا احتمالا معروف‌ترین شخصیت داستانی ترسناک و ضدقهرمان در جهانه و تا جایی که من می‌دونم، بیشترین تعداد پرداخت سینمایی یک داستان هم مربوط به ایشونه ( از 1931 تا حالا به صورت ممتد، پیوسته و لم‌ین‌قطع  دارن دراکولا می‌سازن.)
با وجود همه‌ی دراکولاهای ساخته شده، اصل جنس همچنان کتابه؛ یک داستان کلاسیک دوره‌ی گوتیک که شاید با تصور سینماییتون فرق داشته باشه. 
کتاب درباره‌ی کنت دراکولاست اما دراکولا توش نیست؛ درواقع دراکولا هست اما کم است! به توصیف چهره و شخصیتش پرداخته شده اما ترجیح برام استوکر این بوده که شخصیت مرموزش رو در تاریکی نگه داره و او رو از دریچه‌ی چشم آدم‌های خشک مذهب، پرفسور روان‌پریش، ترسوها و منشی کند ذهن به مخاطب بشناسونه.
داستان ساده و روانه. ترسناک نیست (حداقل برای من نبود!) اما پرداخت به شدت قوی داره و اگر شب و در خلوت بخوانید ممکنه قلقلکتون بده.
نکته‌ای که وجود داره اینه که داستان کلاسیک برای بی‌حوصله‌ها نیست. کلاسیک یعنی کش دادن و توصیف‌های زیاد. اگر اهلش نباشید و دنبال همون تصاویر سینمایی و پرده‌سبزی باشید تو ذوقتون می‌خوره.
این داستان قطعا برای مردم اون زمان خیلی خیلی جذاب بوده. برای ما دیگه دراکولا یک چیز عادی شده!

پی‌نوشت:
دراکولای محبوب من همچنان دراکولای هتل ترانسیلوانیاست.😁🤌🏻