یادداشت منصوره مصطفی زاده

        داستان جذاب بود... ولی بهش امتیاز کم دادم، چرا؟
در سالهای اخیر موجی ایجاد شده از کتابهای امریکایی و اروپایی درباره مهاجرین خاورمیانه. حس ترحم و نگاه بالا به پایینی در این کتابها هست که منِ خاورمیانه‌ای دوستش ندارم. من از توصیف انگلیسی‌های مهربان و ملکه‌ی دلسوزی که به پناهجوی سوری کمک می‌کند، مورمورم می‌شود؛ چون می‌دانم همین روسای مهربان امریکایی و اروپایی هستند که سلاح‌های جنگ‌های خاورمیانه را تامین می‌کنند. خانواده‌ی احمت را خودشان آواره کرده‌اند، مادر و خواهرش را به کشتن داده‌اند، و حالا به خاطر این که احمت بی‌زبان را به پدرش می‌رسانند تا در کمپ زندگی کند، برای خودشان کف می‌زنند. حال بدی داشت... من به بچه‌ام نمی‌دهمش که بخواند.