یادداشت مجتبی بنی‌اسدی

        یک مجموعه داستانِ معمولیِ خوب

چهارده داستانِ این مجموعه، به من فهماند که تویِ داستان قرار نیست همه‌چیز را برایِ مخاطب ریش‌ریش کرد و لقمه گذاشت داخل دهانش. خواننده خودش هم دست دارد.
از بین داستان‌ها، سه‌چهارتایش شگفت‌زده‌ام کرد. یکی‌دوتایش را اصلا سر و ته‌اش را نفهمیدم. بقیه‌اش هم معمولیِ خوب بود. همین است که رویِ هم رفته از خواندنش پشیمان نیستم. چهارده داستان، هر کدام شاید هفت تا دقیقه دقت می‌برد خواندش. سرجمع در دو ساعت می‌شد 120 صفحه را خواند و خیالت راحت باشد که حداقل چند داستانِ خوب خوانده‌ای. من به نویسنده می‌گویم: «دمت گرم آقامجید.»