یادداشت محدثه سلمانی

        دوست داشتم درباره شهید دیالمه بدونم. هم به این دلیل که جوون بود و بهش احساس نزدیکی بیشتری داشتم و هم به خاطر اینکه اسمش با مشهد گره خورده.
نویسنده کتاب، یعقوب توکلی رو از کتاب حقیقت سمیر می شناختم که یکی از ده تا کتاب های محبوب زندگی منه. بنابراین به نظرم اومد که این کتاب می تونه برام خیلی خوب باشه.
فهم زمانه خیلی خوب زندگی مبارزاتی شهید دیالمه قبل انقلاب و مجاهدت های بعد انقلاب ایشون رو روایت کرده و تمرکزش بیشتر روش و منش تشکیلاتی و مبارزاتی شهید بوده تا اخلاق و زندگی شخصی.
شهید دیالمه  یک کتابخون حرفه ای به تمام معنا بودند. وسعت مطالبی که ایشون به تنهایی یا با دوستان مبارز مطالعه می کردن حیرت آوره. چیز دیگه ای هم که برام خیلی درباره ایشون جالب بود رویکرد شناخت شناسی ایشون بود که می نشستن جهان بینی یک فرد رو از روی نوشته هاش پیدا می کردن و در می آوردن که این شخص کجا در شناخت دچار خطاست. این رویکرد برام تازگی داشت و جالب بود.
درباره بعضی از بخش های کتاب، به خصوص بعد انقلاب پر از سوالم؛ سوال درباره تفاوت دیدگاه و رویکرد شهید بهشتی و شهید رجایی با شهید دیالمه درباره افراد به خصوص مجاهدین خلق. نمی تونم بگم شهید بهشتی و شهید رجایی ساده انگار بودن و شهید دیالمه باهوش بوده و نمی تونم بفهمم دوتا دیدگاه که یکیشون میگه بگذارید افراد بیان و خود جریان انقلاب متحولشون می کنه و یکیشون میگه افرادی که تفکر انحرافی دارن بالاخره ضربه شونو به انقلاب می زنن و یه جایی خودشونو نشون میدن چطور باید توی یک کشور باهم تعامل کنن و کدومش باید کجا قرار بگیره. هنوز پر از سوالم درباره اول انقلاب که اگر بهشتی و دیالمه و رجایی و مطهری ترور نمی شدن چطور می شد؟ اصلا راهی وجود داشت که اوضاع طور دیگه ای پیش بره یا این ترورها اجتناب ناپذیر بود؟ بهرحال آدم های مغتنمی رو از دست دادیم و صد حیف. 
اما درباره متن کتاب : آقای توکلی محقق و مصاحبه گر چیره دستی هستن. توی این کتاب سعی کرده بودن مطالب رو از حالت مستند گونه حقیقت سمیر دربیارن و حالت داستانی تر بهش بدن که به نظرم ضرورتی نداشت و خوب هم در نیومده بود. لحن اصلی نوشته زبان معیار بود و لحن دیالوگ ها گاهی زبان گفتاری  و گاهی زبان معیار که آزاردهنده بود. خود نویسنده هم مخصوصا توی دوره بعد از انقلاب به همون لحن حقیقت سمیر برگشته بود که باعث شده بود متن یکدست تر و  روان تر بشه. کاش آقای توکلی کتاب رو ویرایش کنن و همه متن رو به همون لحن مستند گونه بنویسن.