یادداشت

        به نام خدا
 کتاب بسیار عجیبی بود! ساده و روان بود. اول خیلی شیک و مجلسی سرنخ ها رو خیلی واضح بهتون میده که سبب میشه با خودتون بگین، "خیلی ساده بود، خودم فهمیدم مجرم کیه" ولی خب خبر ندارین که اقای رانپو چه تخیل عجیبی داره. پایان کتاب باز بود. و خب راستش رو بخواین فکر میکنم سبک نوشتن اقای رانپو هم مثل شوندی اوئه هستش (وقایع بیمار گونه و وسواس آمیز) البته من از کتاب های دیگه ی اقای رانپو خبر ندارم، شاید دارم اشتباه می کنم. و در پایان نمیدونم بهش چند ستاره بدم، اصلا بهش ستاره بدم یانه.