از "پاییز بهاری است که عاشق شده است" چیزی از عرفان‌پور نخوانده بودم. این مجموعه رباعی تقریباً مشابه همان چیزی بود که از عرفان‌پور به یاد داشتم؛ بیشترشان معمولی بودند و رباعی خوب هم بین‌شان پیدا می‌شد. 
چندتایی اینجا می‌گذارم به یادگار بماند:
با اینکه دمی نبوده خرسند از من
هرگز نبریده است پیوند از من
از این همه عیب‌پوشی اش حیرانم
انگار حیا کرد خداوند از من
---
هشدار! که این مسیر را پایانی‌ست
آرامش این نسیم را طوفانی‌ست
ای کاخ‌نشینان خیابان! یک روز
با خاک شما را بده و بستانی‌ست
---
ای معجزه و معجزه‌گر، لب‌هایت!
ای نخل بهشت را ثمر لب‌هایت
اسمی شده بود بی‌رمق بر جسمی
"میلاد" که جان گرفت بر لب‌هایت
---
زندانیِ خویشم، قفسم، دیوارم
بی‌حنجره، بی‌پنجره، بی‌دیدارم
بی‌روحم و سرد مثل یک قبرستان
با مرگ مگر گرم شود بازارم.