یادداشت سید رمضان حسینی

                من هم مثل خیلی‌های دیگه معتقد بودم که مصطفای مستور شروع کرده به تکرار خودش توی داستان‌های جدید. و برای همین اصولا ۶ سال هیچ اثری از مستور نخوندم. امروز با خوندن این کتاب تصویر دیگه‌ای تو ذهنم شکل گرفت: شاید مستور نمی خواد خودش رو تکرار کنه. فقط داره در انتظار یه اثر خوب مدام قلم می‌زنه و تمرین می‌کنه تا از توی ایده‌هاش بتونه اونی که می‌پسنده رو در بیاره. برای این هم که هی بهش نگن چرا نمی‌نویسی و چی شد پس و...، نوشته‌های تمرینی‌ش رو منتشر می‌کنه. درست مثل یه گرافیست که برای طراحی یه شخصیت گاهی چندین و چند طرح مختلف رو امتحان می‌کنه تا عاقبت به چیزی که به دلش می‌شینه برسه.

درباره شخص این کتاب باید بگم که حرف چندانی برای گفتن نداشت که اصلا بشه گفت تکراریه یا نه. صرفا با سبکش بازی بازی کرده بود.

پ.ن. این قدر حرفی برای گفتن نداشت که قفسه‌ای براش پیدا نمی‌کنم!