یادداشت مهدی لطف‌آبادی

                اولین کتابی که تو سال ۹۸ و درست روز اول فروردین خوندم، یه تراژدی فوق‌العاده بود. درواقع شخصیت‌ها به حدی خاکستری بودند (اون هم در قرن شونزدهم) که اونقدر راحت نبود که تصمیم بگیری منطقی طرفدار کدوم گروه باشی و در عین حال با بروتوس همدلی می‌کنی. و چقدر جالب قدرت سخنرانی سیاستمداران روی مردم رو نشون می‌ده، طوری که کارهای مدرنی که به این فلسفه رسیدند نمی‌تونند به این وضوح نشونش بدن و این قدرت شکسپیره.
نکته‌ی جالب تکنیکی شکسپیر اینه که صحنه‌هایی هم که جولیوس حضور داره برای نمایش قدرت و ابهتش صحنه پر از بازیگر می‌شه اما صحنه‌هایی که بروتوس و کسیوس محنت‌زده رو نشون می‌ده بازیگرها به طور محسوسی کم می‌شن. خیلی توصیه می‌شه به خوندن.