یادداشت محمد حسین رمضانی

        [حس‌آمیزی قوی، مسیر داستانی جذاب و توصیفات به جا]

مدت ها دنبال گرفتن این کتاب و خواندنش بودم. آخر قسمت شد در نمایشگاه به دستش آورم و حالا هم بخوانمش.
نکته قابل توجه‌اش برای من صبر و حوصله زیاد نویسنده است.اگر متن با آرامش و دقت خوانده شود، میشود فهمید که خانم عطارزاده جمله ای نیست بیهوده و بی جا آورده باشد. تلفیق این حرکت با توصیف های مخصوص فرد نابینا و حس‌آمیزی به اشیا و احساسات ، ماحصل‌اش یک روایت تمیز از دختری نابینا در دهه شصت است. در مجموع از لحاظ ویژگی های مثبت کتاب، مناسب است برای آدم های احساسی و آنها که با فضاهایی چنین ناملموس وارد جهانی جدید در درون خود می‌شوند و از برای خود داستان می‌تراشند. تجربه واقعیتی که بیش از آنکه غریب باشد، هیجان‌انگیز و رونده است.

البته یک نکته ریز احتمالا منفی
در ابتدای کتاب برای چفت شدن با متن ممکن است دچار مشکل شد ولی تقریباً نویسنده سعی کرده تا فضای فکری خودش در متن را  بفهماند و خیلی هم گُنگ‌اش نکند. خیلی واهمه ای از این موضوع نیست.