یادداشت احمد بابائی

                هیچ متنی و هیچ کلماتی نمی‌توانستند به این خوبی بزرگ مرد تاریخ را در ذهن من شکل بدهند. همه‌ی ما از کودکی وصف نبی اسلام( ص) را شنیده‌ایم اما این اولین بار بود که خودم را این همه نزدیک می‌دیدم به پدر دینم. اولین بار بود که از سدّ بلند کلمات رد شدم و از زمان و مکان جدا شدم و به اندازه چند صفحه پیامبر(ص) را از نزدیک درک کردم. مدت ها بود که کتابی نتوانسته بود این همه حالم را تغییر بدهد. گاهی لبخند به لبم میآورد و گاهی اشکم را درمی‌آورد. متن مخلوطی از سه متن کهن با عمری بیش از شش صد سال است اما به جرات میتوان گفت که اگر بیشتر نه، حداقل هم اندازه بهترین متن های روزگار ما قابل فهم است برایمان. روان، شیرین، غنی و نزدیک به زبان امروز ما. هر سه متن از متون دوره‌ی دوم نثر پارسی هستند که نه به سادگی دوره‌ی اول است، نه در دام مترادف های متکثر و عذاب آور دوره‌ی سوم نثر پارسی می‌افتد. به قول مولف عزیز ( آ.حجازی) نثری که شما را با خود می‌برد. اینکه کتاب را در دو هفته خواندم گویای همه‌ی عظمت و کشش این متن است. 


رسول گفت:
اسلام پدید آمد و غریب بود. و بعد از این، به عاقبت، هم غریب شود.