یادداشت فاطمه‌السادات شه‌روش

                چهار ستاره را به‌خاطر علاقه دختر شش‌ساله‌ام به کتاب دادم که هر روز می‌آمد سراغمان و تا چهارپنج داستان برایش نمی‌خواندیم ول‌کن نبود. 
اگر خودم بخواهم امتیاز بدهم دو و نیم یا سه می‌دهم. به جز شکرخانم و مستاجرهای افغانی‌اش بقیه شخصیت‌ها فقط اسم داشتند و هیچ‌کدام ویژگی خاصی نداشتند. بعضی داستان‌ها کم‌جان بودند و می‌شد بهتر به سوژه‌شان پرداخت. اینقدر که شکر خانم غذا و شیرینی می‌پخت و بقیه می‌خوردند که به نظرم باید در انتهای کتاب به چاقی و دیابت مبتلا می‌شدند