یادداشت پاپِلی

        به افرادی که اهل خوندن کتاب‌های روانشناسی هستن این رو توصیه می‌کنم. با اینکه حجم زیادی‌ش مثل همه‌ی کتاب‌های روانشناسی دیگه تکراری بود؛ علاوه‌بر اینکه نویسنده سندرمِ «خواننده‌ احمق‌‌پنداری» داشت و مدام حرف‌هاش رو تکرار می‌کرد. این کتاب رو از اون جهت دوست داشتم که حس می‌کردم کاملاً واقع‌گراست و مثل کتاب‌های دیگه نمی‌خواد احساسات و افکار منفی رو از بین ببره بلکه معتقده بالاخره ما انسانیم و همگی احساس‌های منفی رو تجربه کردیم. زنگ صدای مزخرفِ «به هیچ دردی نمی‌خوری» به گوش همه‌ی ماها آشناست. نبایستی با این‌ها جنگید، بلکه باید باهاشون به صلح رسید.
اوایل کتاب بیشتر چالش‌برانگیز و نو بود اما، فکر می‌کنم اگه بازم برگردم عقب کامل بخونمش.