یادداشت علی فولادوند

        نویسنده میاد خاطرات شخصی رو مینویسه از ( زبون خود شخص) که حالا مرده و داره بعد از مردنش می‌نویسه. 50 صفحه اولش خوب بود واقعا ولی 250 صفحه دیگه‌اش اصلا خوب نبود. ایده خوب بود ولی اصلا خوب به اجرا در نیومده... خودش میگه من چون مرده‌ هستم میخوام صادقانه خاطراتم رو تعریف کنم چون دیگه دلیلی نداره که بترسم. ولی میاد 250 صفحه راجع به داستان‌های عاشقانه‌ای که داشته حرف میزده که هیچ جذابیتی هم ندارن. با توجه به موضوعی که انتخاب کرده بود خیلی قوی‌تر و عمیق‌تر می‌تونست راجع‌به مسائل صحبت کنه واقعا دستش باز بود با توجه به اینکه از زبان یک مرده روایت می‌شد ولی خب این‌طوری نبود... یک طنزی هم داره بعضی جاهاش که اونم حتی خیلی لوس هست.نویسنده گاهی به خواننده دستور می‌دهد که به فصل‌های قبل بازگردد. در واقع راوی نه‌تنها سعی ندارد خواننده را راضی نگه دارد، بلکه از او ایراد هم می‌گیرد و قضاوتش می‌کند