یادداشت زهرا میکائیلی

        در طی خواندن کتاب بارها  "طولانی‌ترین آواز نهنگ" به یادم آمد، شاید چون تقریبا پشت‌ سرهم خواندمشان. شاید هم چون راوی هر دو دخترانی نوجوان بودند با مادرانی در کما. 
این یعنی این کتاب را نخوانیم؟ نه منظورم این نیست. روایتش کاملا ایرانی است، زندگی‌شان، روابطشان. وقتی کتاب را می‌خواندم بوی مامانی سارا و خانه‌ی قدیمی‌اش و دست‌پختی که چندان دلچسب نبود در مشامم بود. مزه‌ی پیتزای یخ هم، سنگینی نگاه‌های خانم مشاور هم، ترس از عصبانیت بابا هم.

تقریبا حدس می‌زنیم چه می‌شود ولی به یکبار خواندنش می‌ارزد.