یادداشت محمدرضا ایمانی

                من خیلی تو ژانر سفرنامه وسواسی‌ام. سفرنامه باید جوری باشه که تجربه زندگی تو این بازه تو اون شهر یا کشور رو کاملا منتقل کنه. نه فقط درباره تجارب درونی باشه و نه فقط درباره تجارب بیرونی. مضاف بر این الکی از خودش داستان در نیاورده باشه چون واقعا قابل تشخیصه.

با همه این اوصاف این سفرنامه واقعا استاندارد بود. طنزش به اندازه بود، توصیفات درونی‌اش به اندازه و توصیفات بیرونیش هم به اندازه. یه مقدار فقط مطول بود که به نظرم میشد مختصرتر باشه. اصن انقدر استاندارد بود نکته‌ای ندارم دربارش بگم.