یادداشت

        بسم الله الرحمن الرحیم

چند ماه پیش نسخه فیزیکی کتاب را خواندم و چند هفته گذشته نسخه صوتی‌اش را شنیدم. روایتی دردمندانه از تنهایی، عشق و جنگ(سه‌گانه‌ی خاورمیانه). 
ما همیشه عاشق‌هایی را دیده‌ایم. انسان‌هایی که از تنهایی رنج می‌برند را دیده و حتی خودمان تنها بودیم. همیشه اخبار جنگ به گوشمان رسیده است. اما چقدر از مواجهه‌مان متاثر شدیم؟ 
آنچه باعث می‌شود در دل این‌ها فرو رویم، هنر است. وقتی صرفا مواجهه‌ای عادی با هر کدام از این مسائل داری، گویی از فاصله‌ای دور به آنها نگاه می‌کنی. آنقدر دور که هیچ احساسی بهت دست ندهد. اما وقتی از زبان هنرمندی این‌ها را بشنوی، انگار در دل اتفاق فرو رفته‌ای. 
در یادداشت دیدار در نارمک* شهرستان ادب آمده: 
((...حس می­‌کردیم لابد این شاعر-نویسنده‌­ها، سحر و کیمیایی دارند که در خلوت می‌­ریزند تو کلماتشان؛ وگر نه چطور نوشته­‌هاشان اینقدر براق و دلپذیر است...))
واقعا انگار کلمات‌شان سحر دارد. 
کلمات گروس در این کتاب ساحرانه کنار هم ردیف شده‌اند و غمی عظیم را در دل مخاطبانش قرار می‌دهد. مخاطب این کتاب حتی اگر از عشق و جنگ و تنهایی بویی نبرده باشد و حتی بوی این‌ها به مشامش نرسیده باشد، با خواندن کتاب متاثر می‌شود.
البته نباید از موسیقی هنرمندانه کارن همایونفر و صدای گیرای مهدی پاکدل گذشت که اثر مهمی در تاثیرگذاری هر چه بیشتر این اشعار داشتند. مثال خلافش کتاب صوتی دیگری به نام خرده‌های تاریکی هست که گزیده آثار گروس عبدالملکیان است با صدای خود گروس. انتخاب موسیقی در آن کتاب بسیار ضعیف و همچنین گویندگی ناخوبِ گروس از قدرت اشعارش بسیار کاسته است.

بریده‌ای کتاب:
دوستم 
از دمشق زنگ زده بود،
می‌گفت:
امروز عصر 
ماهواره داشت دائم الخمرهای لندن را نشان می‌داد
که خوابگاهشان کوچک بود
آن‌ها
جایی برای زندگی نداشتند 
ما
جایی برای مرگ

*برای مطالعه یادداشت((دیدار در نارمک | به مناسبت سالمرگ «احمد محمود» - شهرستان ادب)) لینک زیر را باز کنید:
https://shahrestanadab.com/Content/ID/12012/%D8%AF%DB%8C%D8%AF%D8%A7%D8%B1-%D8%AF%D8%B1-%D9%86%D8%A7%D8%B1%D9%85%DA%A9-%D8%A8%D9%87-%D9%85%D9%86%D8%A7%D8%B3%D8%A8%D8%AA-%D8%B3%D8%A7%D9%84%D9%85%D8%B1%DA%AF-%D8%A7%D8%AD%D9%85%D8%AF-%D9%85%D8%AD%D9%85%D9%88%D8%AF