چیزی که الان در سرم میگذرد این است که علی صفایی حائری دقیقا کسی بود که خدا میگوید نفخت فیه من روحی و اوست که باید خلیفه خدا بر روی زمین باشد...
انسانی با این نگاه عظیم و فراتر از اذهان کوچک من و امثال من در تمامی ابعاد و اینجا در بحث تربیت...
نقطه ای که شما صحبت هایی میشنوید و میخوانید که واقعا هیچ جای دیگر به این شکل نمیتوانید پیدا کنید با این بیان و با این زاویه نگاه، دقیقا همینجاست...
نگاه عین صاد فراتر از وجود کوچک من است و وقتی به اواخر کتاب میرسم و صدای عجیب با آن طنین عجیب تر را میشنوم که دارد در مورد شناخت و عمل صحبت میکند، وجود کوچک من در اندازه خودش گویا  به دروازه های جدیدی در معرفت به خویش و هستی میرسد و من، و منِ درون من، ماتمان میبرد...
چه بگویم واقعا...
کتاب های عین صاد را حداقل دو بار بخوانید
این کتاب را در طاقچه با صدای خود استاد شنیدم و با خواندن کتاب جهانی فرق داشت...