برعکس دو جلد قبلی که دو راوی داشتند، شاه‌آبادی در چاه تاریکی از سه راوی بهره می‌جوید و همین به یکی از منابع جذابیت داستان تبدیل می‌شود اما جلد سوم نسبت به دو جلد دیگر، صفحات کمتری دارد که مانع از جاافتادن راوی جدید به شکلی شایسته برای مخاطب می‌شود. تلاش نویسنده برای آشنایی مخاطب نوجوان با برهه‌ای خاص از تاریخ ایران، همچنان واجد جزئیات دلپذیری است ولی خواننده نباید با اطلاعات این اثر داستانی، همچون سندی تاریخی برخورد کند. در انتها، اگر چه ماجراهای مربوط به تهران کنونی، به خوبی رفع و رجوع نمی‌شود، اما نویسنده به اغلب سوالات خواننده پاسخ می‌دهد و خطوط داستانی فرجامی معقول می‌یابند، از این‌رو چاه تاریکی پایانی شایسته بر مجموعه‌ی دروازه مردگان است اگر چه کتاب به‌نحوی نوشته شده که امکان وجود دنباله به کلی منتفی نباشد.