مستور در این اثر مضامین دینی را با ادبیات روشنفکری بیان می‌کند و به شکلی محافظه‌کارانه به نقد آن می‌پردازد. دسیسه‌ای محتوم و رقت بار. باید گفت ارتفاع دانش نویسنده نسبت به مفاهیمی که قصد پرداختن به آن را داشته، بسیار کوتاه است. مفاهیمی چون شک، خودکشی، خداناباوری و... که اندیشمندان در طول تاریخ در باب ماهیت و پیامدهای آنان بسیار تفحص کرده‌اند و به هیچ نتیجه‌ی محکمی نرسیده‌اند، انگار که با حکم قطعی آسمان‌ها، بعد از اندک تلاش شخصیت اصلی داستان در باب فهم آن، مواجه می‌شوند. شخصیت علیرضا، که همان شخصیت همه‌چیزدان کلیشه‌ای در بیشتر داستان‌های دینی ایرانی است، تهوع آور است. البته قدرت اصلی نویسندگی مستور در همین دورویی نهفته است.
خلاصه که این اثر به نوعی تلاش دارد تا پاسخ تمام مشکلات انسان مدرن را، با زبانی گمراه‌کننده، در دین بازیابد.