یادداشت فاطمه لیالی

                از احمد محمودِ «همسایه‌ها» و «مدار صفر درجه»، توصیف و فضاسازی‌ درجه یکی که امضای کارهای اوست، اینجا هم دیده می‌شود و جای خالی شخصیت‌های قوی و تکان‌دهنده که تا کمی بیش از پایان داستان همراهت بیایند، خالی است. شخصیت‌های کتاب، اکثرا محدود به همان چندصفحه‌ی داستان می‌شوند و بعضی حتی از پس آن هم برنمی‌آیند.‌ 
داستان‌ها انگار جزئی از یک کل (که ما نمی‌بینیمش) هستند و به تنهایی موفق به عرض اندام نمی‌شوند.
داستان «پسرک بومی» را دوست داشتم و احمد محمودِ رمان‌نویس را بیش‌تر...