یادداشت سید رمضان حسینی

                نکته خیلی مهمش این بود که نمی تونستی ازش هیچ ایرادی نمی شد گرفت (تقریبا) یعنی اصلا در سطح باقی داستان کوتاه ها نبود. که بخوای باهاشون قیاسش کنی
البته تنها ایرادش این بود که آخرش تا حدودی قابل حدس زدن بود که تجربه‌م می گه این اتفاق برای این تو داستان‌های کلاسیک مدام می‌افته که این تکنیکایی که باهاشون آشناییم برای ایجاد تعلیق و گره و این سبکا و... اون موقع تازه داشتن کشف می شدن و برای همین سطحشون پایینه. فقط کتابا هم اینطوری نیستن. خیلی وقتا تو فیلمای کلاسیک هم همین شکلی میشه