یادداشت امیر عرب معصومی

        من همیشه دوست داشتم زندگی توی شهرک هایی مثل شهرک نفت اهواز، دو هزار پارچین یا بوارده و بریم رو تجربه کنم. شهرک هایی که حد و مرز های مشخصی دارند و امکانات آموزشی، تفریحی، ورزشی و... در آن ها مهیا هست.
زویا پیرزاد این کار رو برای من انجام داد. 
من همیشه تصور خاصی از نحوه زندگی و کار ارمنی ها داشتم و فکر می کردم که با بقیه افراد، تفاوت های خاصی دارند ولی به قول خود کلاریس همچین فرقی هم نمی کنه.
شاید کتاب بتونه حتی این تاثیر آموزشی رو بذاره که بیشتر حواسمون به «مادر‌‌‌» باشه. کسانی که خیلی وقت ها از خود گذشتی می کنن، کارهای زیادی انجام می دن اما شاید به خاطر تکراری بودن این کار ها، ارزش و فشار این زحمات دیده نشه.
و این که باز سر و کله ی این کمونیست ها(آرتوش😂) تو آثار این دوره ها پیدا می شه. کسایی که می خوان یه دنیا رو با آرمان گرایی خودشون از ظلم و ستم پاک کنن.