اسکار پسربچه ی 10 ساله ایه که به دلیل سرطان روزهای آخر عمرش رو سپری میکنه و به پیشنهاد پرستار محبوبش، "مامی رز"، تصمیم می گیره که در این روزهای باقی مانده از زندگیش، به خدا نامه بنویسه و باهاش درد و دل کنه
---
دست مایه ی دردآور قشنگی داشت داستان. گاهی یه نکته ها و برگشت های ریزی از مفاهیم، داخل داستان ها دیده میشه که دوست دارمشون
مرگ جزو اون دسته از مسائلی هست که زیاد بهشون پرداخته نمیشه چون اصولا طرفدار و هواخواه زیادی نداره اما حضور داره، همیشه و همه جا در پسِ ذهن تک تک ما آدم ها حضور داره و راه فراری ازش نیست. حالا این حضور هر چقدر بزرگ تر و واقعی تر به همون اندازه هم چنگ زدن آدم ها به ریسمان زندگی  حریصانه تر و آزمندانه تر

یه جایی از داستان هست که اسکار چند دقیقه ای قبل از طلوع خورشید از خواب بیدار میشه و برای اولین بار در زندگیش به تماشای حضور متفاوتی از روز می شینه. بعدا در نامه ش به خدا درباره ی اون دقایق این طور می نویسه که 
برای اولین بار به تماشای روشنی، رنگ ها، درختان، پرندگان و حیوان ها نشستم. هوا را احساس کردم که از سوراخ های بینی ام به ریه هایم می رفت و نفس می کشیدم. صداهایی را شنیدم که در راهرو، انگار زیر سقف یک کلیسای بزرگ می پیچید. دیدم زنده ام و از شادی لرزیدم. از سعادت بودن حیرت کردم! در برابر این معجزه ها هاج و واج ماندم

داشتم فکر می کردم که بزرگترین هدیه و نفرینی که انسانهایی مثل "اسکار"، که مدت زمان زیادی از زندگی براشون باقی نمونده، می گیرن اینه که به درکی واقعی از عظمت و معنای زندگی می رسن. این دسته از آدمها این فرصت طلایی رو پیدا می کنن که به دور از تمام دغدغه های کوچیک و بزرگی که فکر انسان های دیگه رو به خودش مشغول کرده، ذهن خودشون رو وقف درک متفاوتی از زندگی و هستی، به معنای واقعی کلمه بکنن. شایدم به همین خاطره که اینجور آدمها تمایل و اشتیاق بیشتری برای زنده بودن و زندگی کردن از خودشون نشون میدن تا اونایی که روزهاشون پر شده از تکرار مکررات ملال آوری که آرزو میکنن بالاخره زمانی با مرگشون به پایان برسه