آشغالدونی
برای نسل منی که خیلی با گنده گویی های لوتیای قدیم صفا نمی کنیم قدم زدن در پیاده روهای کثیف خیابونای قدیم تهران در هوای سردزمستانی و نگاه کردن به دود دودکش خونه ها و ماشین ها چندان توفیر نداره اما اگه دوزار کنجکاو باشی و مخت بکشه تا دنیا رو از نگاه یه نفر دیگه ببینی شاید از خوندن این کتاب لذت هم ببری!

آره حالا گیرم که قلمبه سلمبه ادبیات نمی نویسم و لفظ قلم حرف نمی زنم دلیل نمیشه که داستانی که میگم بی سروته باشه و اینکه عمر ام داره  با استفراغ های پی در پی بابام تو کف پیاده رو جلوی بیمارستان داره می گذره دلیل نمیشه جاه طلبی منو به عنوان یه انسان نبینی و فکر کنی کم دارم.

ببخشید که بی مقدمه رنگ و بوی این پست طهرونی شد !
بعد از مدت ها از مطالعه چنین داستانی خوشم آمد. ساعدی جذاب می نویسد!