یادداشت عطیه عیاردولابی

        بالاخره بعد از هزار سال تمومش کردم. بعد از خوندن یکی دو کتاب معروف و تحسین‌شده بایرامی گفتم این داستان کوتاه‌هاش رو هم بخونم تا بیشتر باهاش آشنا بشم.
از کتاب‌های قبلیش قلم فوق‌العاده‌اش تو ذهنم بود اما تو این کتاب همون هم از ذهنم پاک شد.
البته به راحتی می‌شد فهمید که این داستان‌ها مربوط به سال‌های ابتدایی نویسندگی ایشون بوده.
کتاب به دو قسمت دفتر اول و دوم تقسیم شده. راستش دفتر اول به نظرم ارزش وقت گذاشتن نداشت. اکثر داستان‌ها چه از نظر فنی و چه از نظر محتوایی قوی نبودن. حال و هوای تلخ و حتی نهیلیستی بعضی داستان‌ها آزاردهنده بود.
دفتر دوم خیلی اوضاع بهتری داشت اما بیشتر به درد کتاب‌های نوجوان کانون پرورش می‌خورد تا مخاطب بزرگسال.

در کل سبک قلم آقای بایرامی مثل نویسنده‌های آمریکاییه. اگه می‌رفت سراغ داستان‌های اجتماعی یا جنایی شاید بهتر بود. جالبه که به عنوان نویسنده دفاع مقدس هم معروف شده اما عملا نوشته‌هاش ضدجنگ و حتی طعنه‌زن به ارزش‌هاست.

خوندن داستان‌های متاخر ایشون رو به خاطر قوت قلمش توصیه می‌کنم اما این کتاب رو نه.