یادداشت سید یحیی ابراهیمی

        می‌تونم با عنوان "یک افتضاح تمام عیار" از این کتاب یاد کنم!
نویسنده‌ی ناشناس، با صراحت اذعان بر بی‌خردی می‌کنه و در موقعیت‌های مختلف برای درمان آنارشیسم، آنارشیسم رو تجویز می‌کنه! فردی که حتی تحلیل درستی و دقیقی هم از ما وقع نداره ولی بر مبنای همون تحلیل‌های ناقص و گاهی غلط، خودسرانه دست به اقداماتی میزنه که در عمل هیچ کمکی به حل بحران نمیکنه. از جنبه‌های فنی هم که خب اوضاع خاطره‌نگاری نویسنده خرابه! نه نظم منطقی تو روایت‌ها هست نه حتی ظاهرا اصول درام رو می‌دونه. تنها امر و البته دم‌دستی‌ترین چیزی که نویسنده برای نگارش خاطراتش ازش بهره برده خط زمانیه که اونم با بی‌برنامگی در پایان کتاب رها میکنه و ناگهان جامپ زمانیِ نچسبی میزنه.
در مجموع همون "یک افتضاح تمام عیار" عبارت دقیقیه به نظرم.