یادداشت فهیمه

                این کتاب در مورد رنج و نحوه‌ی مواجهه با اون در زندگیه. نویسنده یک راهب بوداییه و الان که در حال نوشتن این متن هستم، ۹۵ سال داره (از فعالین صلح ویتنام بوده)، به همین دلیل مرتبا ارجاعاتی به بودا، آموزه‌هاش و داستان‌هاش داده و به جنگ ویتنام هم چندین بار اشاره کرده.‌
در کل کتاب یک گزاره‌ی اصلی داره: اینکه رنج قابل اجتناب نیست، و اگر روزی حذف بشه، شادی هم به همراه اون از بین می‌ره؛ دقیقا شبیه اینکه نیلوفر در گل و لای مرداب رشد می‌کنه. اصلی‌ترین توصیه‌ی کتاب هم برای درست رنج بردن ذهن‌آگاهیه. 
توصیه‌هایی هم در زمینه‌ی نظر به رنج دیگران داره و به خصوص از بخش رنج درگذشتگان لذت بردم. دو فصل انتهایی کتاب هم در مورد شادی صحبت کرده. 
من رو خیلی به یاد ابتدای هنر ظریف رهایی از دغدغه‌ها انداخت. البته نوع بیان راوی تفاوت بسیار بسیار زیادی داره و این کجا و آن کجا. 
کلا تورق‌ش خالی از لطف نیست، اما پرگویی و تکرار زیاد داره که البته بیشتر کتاب‌های خودیاری این مشکل رو دارن.‌ ترجمه‌ هم روان و خوبه.‌