مجموعه‌ی چهارپاره‌ها، غزل‌ها، رباعی‌ها و دوبیتی‌های علی محمد مودب
از نظر مضامین بسیار متنوع بود و از خواندنش لذت بردم.

چند قسمتش را اینجا می‌گذارم که به یادگار بماند:
وقف اتاق‌های مدیران شد
شاخ گوزن‌های مجلل هم
شد زینت اتاق پذیرایی
شمشیر بازمانده ز روز جنگ
قرآن نوشته روی برنجی شد
با چهارده روایت و ده‌ها رنگ
---
گرچه من بی‌ سرپناهم در پناه تو، وطن!
شاخه‌هایت را به هر وامانده، کی وا می‌نهم؟
---
مگر رودم، مگر راهم
که جز رفتن نمی‌خواهم
مگر ماه تمامم من
که هر شب باز می‌کاهم؟
---
بهار آمد به بام ما سری زد
ولی در پرده، راه دیگری زد
اگر چه از سرود سبزه‌ها گفت
تگرگی بر سر نیلوفری زد