یادداشت روژان صادقی

        دیشب یکی از مهمترین چیزهای زندگیم رو خوندم. مقاله‌ی the laugh of the medusa هلن سیکسو. حسی که من تو این چند سال ‏داشتم رو، همین ارتباط مرموز نوشتن و تن، زبان و تن، زبان و زنانگی رو با زیباترین نثر ازش حرف زده بود. اینکه چرا زن باید بنویسه. چرا زن باید از زن و برای زن‌ بنویسه. و اشک ریختم، خوندم، نوشتم و سیکسو رو هزاران بار تو ذهنم بوسیدم.
این خط‌ها هم سوغاتی از لبخند مدوسا.
‏فقط لطفاً اگه قصد خوندنش رو دارید سر صبر و حوصله و با ذهن باز بخونید. اجازه بدید آروم آروم جلو بره، باهاتون حرف بزنه و شگفت‌زده‌تون کنه.