یادداشت

        یانور 

دغدغه به‌حقی وجود دارد که بالای ۸۰ درصد آثار تولیدی در ادبیات پایداری را، #مستند_زندگینامه می‌خواند.
و این تازه مثبت‌نگری است. 
حقیقت شاید بالای ۹۰ درصد باشد.

همین می‌شود که مخاطب اهل کتاب شهدا و دفاع مقدس، می‌آید پیشِ تویِ کتابدار، توی صورتت زل می‌زند و می‌گوید: هرچی میدی دفاع مقدس نده. خیلی خوندم میخوام چیز جدید بخونم.

و این یعنی ما درگیر یک تکرار بزرگیم.
چرخه‌ای که می‌چرخد و مدام تکرار و تکرر و مکررات.

و تازه هنوز در این تکرارها، به قالب #داستان دست پیدا نکرده‌ایم. یا حداقل انگشت شمار...

ماجرای تلاش‌های گاه و بی‌گاه نویسندگان برای سنت‌شکنی و خرق عادت، از همینجا نشئت می‌گیرد.

با تغییر راوی( یک روز بعد از حیرانی)
تغییر ژانر (یادت باشد)
یا حتی تغییر قالب(جاده یوتیوب)

همین یعنی یک موفقیت نسبتا بزرگ داریم.
{دغدغه تغییر}

نویسنده‌ای که هیچ‌گاه سلاحی جز قلم دست نگرفته، بلند می‌شود و می‌رود سوریه. دل خطر. عمق ماجرا. از خیلی خیلی خیلی نزدیک. 

حالا داریم یک جهان تکراری می‌بینیم، در قالبی نو و از زاویه دیدی خاص و منحصر بفرد.
دید یک نویسنده‌ی دغدغه‌مند.

پابه‌پایش سوار هواپیما می‌شوی و قدم‌به‌قدمش در خاک سوریه پیش می‌روی. 
در رویارویی با دشمن لرز به جانت می‌افتد و در کنار سوری‌ها عربی دست و پا شکسته یاد می‌گیری. 
پای صحبت یاران عمار حلب می‌نشینی و در مصاحبه‌ها گاهی درست مثل نویسنده حرصت را در هوا پوف می‌کنی که:
 این هم دارد کلیشه می‌گوید.

اوج هم‌ذات‌پنداری و باورپذیری و صداقت.
هرچند آشکارا حفا دست نویسنده را در بیان خیلی ‌چیزها بسته.

برای کسی که اصولا اهل سفرنامه نیست، تجربه جالب و شگفت‌آوری بود...

کتاب علاوه بر همه ویژگی‌های مثبت، یک دسته رزمنده جالب توجه معرفی می‌کند که شعارشان این است:
[شهیدان زنده‌اند،
 ما چرا بجنگیم؟]
فاصله‌شان را طنازانه با خدا حفظ می‌کنند که شهید نشوند و یکسره توی کوچه با کودکان سوری، فوتبال می‌زنند.

جذابیت رفتاری این دسته، از همه خاص‌تر و ماندگارتر است.
و معتقدم برای آشنایی با همین عده هم شده، واجب است کتاب را بخوانیم. 

این را هم تعلیق در نظر بگیرید نه اسپویل؛ چون عامل انگیزشی‌ام برای خرید کتاب همین بود:

جاده یوتیوب،
ابتدای راه بی‌بازگشتی است مشرف به داعشی‌ها، که اگر قدم بگذاری درش، صبح فردا فیلم سر بریدنت می‌رود  یوتیوب‌.